Aslında… 11.bölümü izlerken… İçimi acıttı birşey...
'Korkmasın diye kendi ışığımı açıkta tutardım, kapının altından ışık geldiğini görsün, rahat uyusun diye ışığımı kapatmazdım… Melek karanlıktan korkardı, ışığı görünce uyuyuverirdi...’
dedi ya Demir...
İçim acıdı... Melek'e olan zaafı onu nehirden çekip alırken başlamıştı, başkasızlık ,Melek'in kırık kanadı, annesizliğin kardeşindeki eksikliğini hep görüşü… Bütün bunlar bir abi olmaktan daha büyük bir vazifeye soktu onu… Karanlıktan korkmasın diye onun ışığını yakmadı, korkusunu yüzüne vurmaktı bu, nazikçe ışığın hep onunla olduğunu o bunu fark etmeden hissettirdi Demir... Demir, olağanüstü güçleri olan bir prensti de… çareleri hep buluyordu sanki…
Kardeşini toprağın karanlığına gömerken... Bir ışık yakamadı onun için... Çaresizlikse eğer, çaresizliğin adı buydu...
TUBASİ, Sohbet Köşesi, 4 Şubat 2012
sevecen0132
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder